Sołtys wsi Połęczyno: Andrzej Kryszewski

Połęczyno (w j. kaszubskim Pòłãczëno) – wieś kaszubska położona na południowo-wschodnim skraju Wzgórz Szymbarskich w gminie Somonino przy 224 (Wejherowo-Kartuzy-Egiertowo-Nowa Karczma-Skarszewy-Tczew), 0,3 km na zachód od drogi krajowej nr 20 ze Stargardu Szczecińskiego do Gdyni. Wieś jest siedzibą sołectwa Połęczyno w którego skład wchodzi również miejscowość Jeknica. W kierunku północnowschodnim znajduje się jezioro Połęczyńskie.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Połęczyno jest wsią włościańską na kaszubach. W 1255 roku książę Sambor darował Biskupowi kujawskiemu miejscowości Połusino i Brutnino z pięcioma jeziorami i 100 włókami (6.660 morgów) razem z książęcymi prawami i dziesięcinami. Do wspomnianych pięciu jezior należały: Jez, Połusino, Łąki, Moczydła (kiedyś przy Piotrowie), Lubowo (nieznane), nazwy piątego jeziora źródła nie podają.
W XIV wieku Połusino, Brutnino, Szpon, Sztofrowa Huta przypadły klasztorowi w Kartuzach, a następnie w Żukowie.
W 1869 roku w Połęczynie (niem. Pollentschin) mieszkało 335 mieszkańców, w tym 47 katolików, 283 ewangelików i 5 Żydów. Katolicy należeli do parafii w Goręczynie, a ewangelicy w Szymarku. We wsi była szkoła.
Po 1918 roku przy tworzeniu Wolnego Miasta Gdańska poprowadzono granicę polsko - gdańską, która przebiegała wzdłuż jeziora i rzeczki Reknicy. Połęczyno i okolice w 65% zamieszkiwała ludność niemiecka.
W roku 1939 Połęczyno poniosło olbrzymią ofiarę. Poza innymi prześladowanymi, wymordowano 11 ojców z polskich rodzin: Franciszka, Jana i Alojzego Kryszewskich, Wojciecha Petków i jego syna Jana, Leona Trybę, Leona Macholę, Wawrzyńca Podlaskiego, Jana Kitowskiego, Leona Wryczę, Franciszka Węsiorę. Do osób prześladowanych, ściganych, którzy mimo wsz6ystko przeżyli okres okupacji, należeli: Jan Dreszler - nauczyciel, Paweł Freda i Paweł Rychert.