Sołtys wsi Ostrzyce: Marlena Rybak
Ostrzyce (w j. kaszubskim Òstrzëce) – wieś kaszubska położona w gminie Somonino na terenie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego nad Radunią. Wieś leży przy Drodze Kaszubskiej i na szlaku wodnym "Kółko Raduńskie" nad Jeziorem Ostrzyckim. Miejscowość jest placówką Ochotniczej Straży Pożarnej. Na południe od Ostrzyc znajduje się najwyższe wzniesienie Niżu Polskiego szczyt Wieżyca a na wschodzie jezioro Trzebno. Integralną częścią Ostrzyc jest dawny przysiółek Węgloszyno (kaszb. Wengloszënò). Prowadzi tędy również turystyczny Szlak Kaszubski.
Dla turystów preferujących aktywny tryb wypoczynku przygotowano korty, park linowy, wypożyczalnie rowerów i wypożyczalnie sprzętu wodnego W Ostrzycach istnieje kościół filialny pod wezwaniem Matki Boskiej Fatimskiej, zaprojektowany przez Andrzeja Baranowskiego.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie gdańskim.
Przed 1920 miejscowość nosiła nazwę niemiecką Ostritz.
Ostrzyce były wsią włościańską, na której terenie znajdował się młyn, wolne sołectwo, 13 gburstw i 19 zagrodników. We wsi jest Jezioro Ostrzyckie, niegdyś nazywane Gołubskim. W XIII wieku wieś należała do kasztelanii goręczyńskiej. Od pierwszych lat XIV wieku były to dobra rycerskie, które w 1422 roku zakupili kartuzi od właścicieli: Albrechta i Stefana; zakon krzyżacki uwolnił je wtedy od wszelkich ciężarów, z wyjątkiem jednej służby w lekkiej zbroi. Tylko kopalnie kruszców, gdyby się jakie znalazły, zastrzegł sobie wyraźnie wielki mistrz Michał Kuechmeister i zakazał stawiania młynów, które by młynowi zakonu w Gdańsku szkodę przynosić mogły. Te względy na zakon zachował klasztor i później, gdy w 1429 roku młyn swój oddał w dzierżawę, zobowiązał młynarza do zatrzymania wg woli klasztoru. Z młynem była połączona karczma. W 1570 roku kartuzi sprzedali młyn za 260 grzywien pruskiej monety, grzywnę po 20 groszy licząc. Chłopi mogli korzystać z lasu i łowić ryby w jeziorze.
W roku 1599 było w Ostrzycach 9 gospodarstw chłopskich. Po wojnach szwedzkich, w początku XVIII wieku, pozostało tu jedynie 3 chłopów. Uwłaszczenie nastąpiło w 1820 roku. W 1866 roku tylko 3 mieszkańców było katolikami, reszta należała do ewangelickiej parafii w Szymbarku.